Azərbaycanda şərabçılıq - Azərbaycan ərazisində şərab istehsalı və üzüm becərilməsidir.
1962—ci ildə Ağstafa rayonunda, Şomutəpə yaxınlığında (e.ə. V-IV minilliyə aid tarixi abidə) aparılan arxeoloji qazıntılar zamanı üzüm toxumları aşkar edilmişdir. Xəzəryanı regionların, o cümlədən Azərbaycanın vəhşi florasını tədqiq edən arxeoloq Lorenzo Konstantin bu faktı təsdiqləyib. Üzərliktəpədə, Kültəpədə, Qazaxdakı arxeoloji qazıntılarda əldə olunan tapıntılar qədim üzüm və şərabçılıq mədəniyyətinə (e.ə. III əsrin sonu — II minilliyin əvvəlləri) dəlalət edir. Sonradan Orta Asiyada olduğu kimi müsəlman Azərbaycanında da şərab istehlakı təqib edildi və bu da süfrə və kişmiş üzümlərinin yayılmasına və şərabçılığın azalmasına səbəb oldu.
Yerli üzüm sortları hər bir böyük yaşayış məntəqəsində ayrı-ayrılıqda seleksiya nəticəsində yaradılmışdır. Azərbaycanda yerli üzüm sortlarının əksəriyyəti becərmə yolu ilə yabanı üzümdən əmələ gəlmişdir. Təbii və süni seleksiya nəticəsində müxtəlif təsərrüfat əhəmiyyətli yerli sortların zəngin fondu yaradılmışdır.[1]
1980-ci illərdə qazandığı valyutanın miqdarına görə Azərbaycanın Üzümçülük üzrə Dövlət Komitəsi bütün SSRİ-də birinci yeri tutmaqla hətta neft sənayesini də qabaqlayırdı.[2] 1985-ci ildə SSRİ-də aparılan antialkoqol kampaniyası çərçivəsində ölkə rəhbərliyi Azərbaycanı təkcə texniki sortları deyil, həm də unikal süfrə üzümü sortları plantasiyalarını kəsməyə məcbur etdi. 1985-ci ildən sonra 130 min hektardan çox ərazidə üzüm bağları kökündən kəsildi.
2008-ci ilə qədər üzüm bağları üçün 7 min hektar ayrılmışdır. Əsas diqqət SSRİ dövründə olduğu kimi ucuz sortlara deyil, keyfiyyətli üzüm sortlarının istehsalına və üzüm şərablarının istehsalına yönəlmişdir.
Ümumilikdə 450 yerli üzüm növü məlumdur. Onların bir çoxu MDB və Baltikyanı ölkələrdə geniş tanınmışdır.
Ağ şərab
Qırmızı şərab