İncə realizm (ing. Subtle realism) — sosial elmlərdə metodoloji mövqe kimi tanınan fəlsəfi yanaşma. Bu yanaşma, xüsusən də tədqiqat prosesində obyektiv reallığın mövcudluğunu qəbul etsə də, bu reallığın insan təcrübəsi və dil vasitəsilə qavranıldığını vurğulayır.[1][2] Konsepsiyanın əsas ideoloqlarından biri olan Martin Hammersli bu anlayışı formalaşdıraraq pozitivist və radikal interpretativ yanaşmalar arasında “orta yol” kimi təklif etmişdir.
Realizmin metafizik realizm, qnoseoloji realizm, daxili realizm, tənqidi realizm kimi bir çox anlayışları var. Bu digər nümunələrdə olduğu kimi, incə realizm də rədd edilmiş alternativlərlə, bu halda təkcə antirealizm formaları ilə deyil, həm də sadəlövh realizmlə ziddiyyət təşkil edir. Sonuncu, biliyin müstəntiqlə müstəqil mövcud reallıq arasında birbaşa təmasın məhsulu olması fikridir, bu əlaqə hisslər və ya başqa birbaşa vasitələrlə baş verir. Sadəlövh realizmin nəticəsi ondan ibarətdir ki, belə bilavasitə təmas olmadan heç bir bilik mümkün deyil.[3]
İncə realizm, nə tamamilə obyektivistdir (yəni, reallığın tədqiqatçıdan asılı olmayaraq mövcud olduğunu iddia edən), nə də tam subyektivist (yəni, reallığın yalnız tədqiqatçının düşüncəsində formalaşdığını iddia edən). Bu yanaşma deyir ki, tədqiqatçılar hadisələrə obyektiv yanaşmağa çalışmalıdırlar, lakin onların qavrayışı həmişə müəyyən qədər subyektiv təsirlərlə formalaşır.[4][5][6]
İncə realizm xüsusilə təhsildə, sosiologiyada və digər sosial elmlərdə tədqiqatların epistemoloji əsaslarını izah etmək üçün istifadə olunur. Bu yanaşma tədqiqatçılara həm nəzəri əsaslarla işləməyə, həm də empirik məlumatlara əsaslanmağa imkan verir.[8]