Roma betonu — həmçinin "opus caementicium" adlandırılan, Qədim Romada tikinti işlərində istifadə edilən maddə. Müasir ekvivalenti kimi, Roma betonu da aqreqatlara əlavə edilmiş hidravlik bərkitmə sementinə əsaslanırdı.
Bu gün "Merkuri Məbədi" adlandırılan və eramızdan əvvəl I əsrdə inşa edilmiş Baiae'dəki Roma hamamının frigidarium hovuzu, sağ qalmış ən qədim beton günbəzə və Panteondan əvvəl ən böyük günbəzə sahibdir.
Romalılar hidravlik betondan ilk dəfə sahil zonalarında, ehtimal ki, eramızdan əvvəl II əsrin sonlarında Baiae ətrafındakı limanlarda istifadə etməyə başlamışdılar.[1] Sezareya limanı (e.ə. 22-15-ci illər) geniş miqyasda sualtı Roma beton texnologiyasının istifadəsinə bir nümunədir, burada böyük miqdarda pozzolana Puttsolidən idxal edilmişdir.[2][3][4]
Roma betonu, hər hansı bir beton kimi, dolgu materialı və hidravlik tərkibdən ibarətdir. Su ilə qarışdırılmış və zamanla bərkiyən bir bağlayıcı olan bu məhlul tərkibi müxtəlif idi və daş parçaları, keramika plitələr, əhəng klastları və əvvəlki dövrlərdə dağıdılmış tikililərin kərpic qalıqları daxil idi. Romada dolgu materialı kimi asanlıqla əldə edilə bilən tuf tez-tez istifadə olunurdu.[5]
Bağlayıcı olaraq gips və sönməmiş əhəng istifadə edilirdi.[6] "Pozzolana" və ya "quyu qumu" adlanan vulkanik tozlar mövcud olduğu yerlərdə üstünlük təşkil edirdi. Pozzolana, betonu müasir betonlara nisbətən duzlu suya daha davamlı edirdi.[7] Pozzolan tərkibi yüksək alümina və silika tərkibinə malik idi.